Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Non est igitur voluptas bonum. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quod cum dixissent, ille contra. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Haeret in salebra. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. At certe gravius. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quid censes in Latino fore?

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae

Peripatetici, verba.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Laboro autem non sine causa; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. At multis se probavit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quare ad ea primum, si videtur; Duo Reges: constructio interrete. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Bork Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Non igitur bene. Eademne, quae restincta siti? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae ista amicitia est? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.