Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cur id non ita fit? Cur id non ita fit?

Erit enim mecum, si tecum erit. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Tria genera bonorum; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Respondeat totidem verbis.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sint ista Graecorum; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sed plane dicit quod intellegit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed eum qui

audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid censes in Latino fore? Que Manilium, ab iisque M. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Frater et T. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Cave putes quicquam esse verius. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ita prorsus, inquam; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Ostendit pedes et pectus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hoc non est positum in nostra actione. Verum hoc idem saepe faciamus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Prave, nequiter, turpiter cenabat; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quis istud possit, inquit, negare? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quid vero? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Confecta res esset. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;