Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Dici enim nihil potest verius. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Nemo igitur esse beatus potest. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Id mihi magnum videtur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sed residamus, inquit, si placet.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae contraria sunt his, malane? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Audeo dicere, inquit. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Sed residamus, inquit, si placet.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Bork Ut id aliis narrare gestiant?

Quis istud, quaeso, nesciebat? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria

peccata. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quod equidem non reprehendo; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quid iudicant sensus? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duo Reges: constructio interrete. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.