Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nemo igitur esse beatus potest. At iam decimum annum in spelunca iacet. Cur post Tarentum ad Archytam? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Itaque contra est, ac dicitis; Dici enim nihil potest verius. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid nunc honeste dicit?

Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Duo Reges: constructio interrete. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sed ego in hoc resisto; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas

obscurari saepe et obrui. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Illi enim inter se dissentiunt. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Certe non potest. Sed ille, ut dixi, vitiose. Pauca mutat vel plura sane; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. At iam decimum annum in spelunca iacet. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quod quidem nobis non saepe contingit. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? In schola desinis. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Nam quid possumus facere melius? Si quae forte-possumus. Quae sequuntur igitur? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus

finiendis. Ita credo. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;