Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Equidem e Cn. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Is es profecto tu. Quis istum dolorem timet? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint

paria peccata. Scisse enim te quis coarguere possit? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Reguli reiciendam; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Duo Reges: constructio interrete. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae duo sunt, unum facit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.