Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nam quid possumus facere melius? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Duo Reges: constructio interrete. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Tanta vis admonitionis inest in locis;

Dici enim nihil potest verius. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Urgent tamen et nihil remittunt. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Sed residamus, inquit, si placet. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel

fuit? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nam de isto magna dissensio est. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Primum quid tu dicis breve? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Sed nimis multa.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Summus dolor plures dies manere non potest?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Bonum liberi: misera orbitas. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Iam in altera philosophiae parte.