At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Hoc est non dividere, sed frangere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ad eos igitur converte te, quaeso. A mene tu? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Paria sunt igitur. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quo igitur, inquit, modo? De hominibus dici non necesse est. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Virtutis,

magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Refert tamen, quo modo. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Avaritiamne minuis? Sed residamus, inquit, si placet. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Paria sunt igitur. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Atque haec ita

iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cur post Tarentum ad Archytam?