Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quo tandem modo? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Immo alio genere; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quid enim possumus hoc agere divinius?

Quae duo sunt, unum facit. Bork Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos

pertinere?

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Age sane, inquam. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bork Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Duo Reges: constructio interrete. Beatum, inquit. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? A mene tu?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed ea mala virtuti magnitudine

obruebantur. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Nihil sane. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Praeteritis, inquit, gaudeo.