Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Duo Reges: constructio interrete. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid

etiam coronae datum; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis?

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Laboro autem non sine causa; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Satis est ad hoc responsum. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. At eum nihili facit; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ego vero isti, inquam, permitto. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Igitur ne dolorem quidem. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Primum quid tu dicis breve? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam

bonum. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Certe non potest. Efficiens dici potest. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Bork Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Hunc vos beatum; Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Est, ut dicis, inquam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Hunc vos beatum; Sed ille, ut dixi, vitiose. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;