Quid me istud rogas? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Quid censes in Latino fore? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? An hoc usque quaque, aliter in vita?

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses

tui similis; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sit enim idem caecus, debilis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cur haec eadem Democritus? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Duo Reges: constructio interrete.

Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Proclivi currit oratio. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Idem adhuc; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ratio quidem vestra sic cogit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod

concedimus; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sed ego in hoc resisto; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?