Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Duo Reges: constructio interrete. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed quid sentiat, non videtis. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quippe: habes enim a rhetoribus;

Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. An haec ab eo non dicuntur? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Urgent tamen et nihil remittunt.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Confecta res esset. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Polycratem Samium felicem appellabant. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Sed residamus, inquit, si placet. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; An hoc usque quaque, aliter in vita? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Intellegi quidem, ut

propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Pauca mutat vel plura sane; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quod cum dixissent, ille contra. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; A mene tu? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Illa tamen simplicia,

vestra versuta.