Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Beatus sibi videtur esse moriens. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Quid iudicant sensus? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Duo Reges: constructio interrete. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Efficiens dici potest. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Qui est in parvis malis. De illis, cum volemus. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis,

brevis; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Cur iustitia laudatur? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Bestiarum vero nullum iudicium puto. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Facillimum id quidem est, inquam. Age, inquies, ista parva sunt.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?