Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Torquatus, is qui consul cum Cn. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Duo Reges: constructio interrete. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Illi enim inter se dissentiunt. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Sed quod proximum fuit non vidit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri

oportere. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Quorum altera prosunt, nocent altera. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quis negat? Recte, inquit, intellegis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam

pollicetur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Quis hoc dicit? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;