Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Bork Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Num quid tale Democritus? Nihil ad rem! Ne sit sane; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quis enim est, qui non

videat haec esse in natura rerum tria? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quid me istud rogas? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Si longus, levis dictata sunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ita nemo beato beatior. Duo Reges: constructio interrete. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam de isto magna dissensio est. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit

vetare meminisse. Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.