Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Nam de isto magna dissensio est. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Bork Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Age sane, inquam. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Si longus, levis; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Cur post Tarentum ad Archytam?

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Erit enim mecum, si tecum erit. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sint modo partes vitae beatae. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat

in rebus humanis, ut reliquas obruat? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Bork

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Restatis igitur vos;

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At coluit ipse amicitias. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quid, quod res alia tota est? Qui convenit? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Duo Reges: constructio interrete. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Ut aliquid scire se gaudeant? Perge porro; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.