Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sed residamus, inquit, si placet. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua

satietate. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quis istud, quaeso, nesciebat? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Primum quid tu dicis breve? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quis est tam dissimile homini. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ita prorsus, inquam; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Respondeat totidem verbis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Duo Reges: constructio interrete. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Age sane, inquam. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ita redarguitur ipse a sese,

convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

Que Manilium, ab iisque M. Quae cum essent dicta, discessimus. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.