Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Cur, nisi quod turpis oratio est? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Verum audiamus. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Nihilo magis.

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Aliter autem vobis placet. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. An hoc usque quaque, aliter in

vita? Iam in altera philosophiae parte. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Duo Reges: constructio interrete. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Non igitur bene. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quid, de quo nulla dissensio est?

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. De quibus cupio scire quid sentias. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quod iam a me expectare noli. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nunc vides, quid faciat. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Quonam, inquit, modo? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Torquatus, is qui consul cum Cn. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hos contra singulos dici est melius. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Sed emolumenta

communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Bork Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Eam stabilem appellas. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;