Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed residamus, inquit, si placet. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quis Aristidem non mortuum diligit? Nihil enim hoc differt. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Istic sum, inquit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Poterat autem inpune; Scisse enim te quis coarguere possit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia

malo quam malitias nominare. Ratio quidem vestra sic cogit. Nam ante Aristippus, et ille melius. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sin aliud quid voles, postea. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Respondeat totidem verbis. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quonam, inquit, modo? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Scrupulum, inquam, abeunti; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? At certe gravius. Quid censes in Latino fore?

Maximus dolor, inquit, brevis est. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Ad eos igitur converte te, quaeso.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Duo Reges: constructio interrete.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Non

igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;