Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quorum altera prosunt, nocent altera. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Videsne quam sit magna dissensio?

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Bork Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Poterat autem inpune; Sedulo, inquam, faciam. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Duo Reges: constructio interrete. Quo modo autem philosophus loquitur? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Certe non potest. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? At quicum ioca seria,

ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Maximus dolor, inquit, brevis est. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ita credo.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Scaevolam M. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Sed residamus, inquit, si placet. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ita prorsus, inquam;

Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quod vestri non item. Quicquid porro animo

cernimus, id omne oritur a sensibus; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Tubulo putas dicere? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed ad bona praeterita redeamus. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.