Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Suo genere perveniant ad extremum; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Quis negat? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Sint ista Graecorum;

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quid, de quo nulla dissensio est? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Conferam avum tuum Drusum cum C. Duo Reges: constructio interrete.

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. A mene tu? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Age sane, inquam. Propter nos

enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quare ad ea primum, si videtur;