Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hoc est non dividere, sed frangere. Summus dolor plures dies manere non potest? Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ostendit pedes et pectus. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Quippe: habes enim a rhetoribus;

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Odium autem et invidiam facile vitabis. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Haec dicuntur inconstantissime. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed nimis multa.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. A mene tu? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Et quidem saepe

quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quid me istud rogas? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Ubi ut eam caperet aut quando?

Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Si longus, levis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Duo Reges: constructio interrete. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res

verba rapiunt; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?