Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Verum esto; Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Bork Etiam beatissimum? Immo alio genere; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? An nisi populari fama? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Mihi enim satis est,

ipsis non satis. Ego vero isti, inquam, permitto. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Non potes, nisi retexueris illa. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Hoc tu nunc in illo probas. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sint modo partes vitae beatae. Recte dicis; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sed tamen intellego quid velit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis

bonorum; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tubulo putas dicere?

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sed nunc, quod agimus; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.