Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Inde igitur, inquit, ordiendum est. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Nemo igitur esse beatus potest. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Quis Aristidem non mortuum diligit? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Primum quid tu dicis breve? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? At coluit ipse amicitias.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ut aliquid scire se gaudeant? Quis non odit sordidos, vanos,

leves, futtiles? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duo Reges: constructio interrete.

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. At multis se probavit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Itaque contra est, ac dicitis; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quid, quod res alia tota est? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sint ista Graecorum; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes

semper beatos esse sapientes.