Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Sint modo partes vitae beatae. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Verum hoc idem saepe faciamus.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Dat enim intervalla et relaxat. Videsne quam sit magna dissensio? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Duo Reges: constructio interrete. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Dat enim intervalla et relaxat. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Summae mihi videtur inscitiae. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Istic sum, inquit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Bork Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sumenda potius quam expetenda. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Igitur ne dolorem quidem. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint,

fruentem vivere. Quid de Platone aut de Democrito loquar?