Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Illi enim inter se dissentiunt. Prioris generis est docilitas, memoria; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed residamus, inquit, si placet. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quibus ego vehementer assentior.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Qui est in parvis malis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Estne,

quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Summus dolor plures dies manere non potest? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

De quibus cupio scire quid sentias. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Peccata paria. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Sit sane ista voluptas. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Erat enim res aperta. Sed fortuna fortis; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Deinde prima illa, quae in congressu solemus:

Quid tu, inquit, huc? Sed quot homines, tot sententiae; Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Quod totum contra est. Et nemo nimium beatus est; Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Duo Reges: constructio interrete. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ea possunt paria non esse.