Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.

Sed fac ista esse non inportuna; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sin aliud quid voles, postea. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit

contenta mediocritate vitiorum?

Duo Reges: constructio interrete. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Proclivi currit oratio.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quod iam a me expectare noli. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Heri,

inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Ecce aliud simile dissimile. Quae cum essent dicta, discessimus.

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Bork Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Tuum credibile? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.