Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ego vero isti, inquam, permitto. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui est in parvis malis. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Duo Reges: constructio interrete. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Sumenda potius quam expetenda. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Non est igitur voluptas bonum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Tum,

Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Cur post Tarentum ad Archytam? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

At, si voluptas esset bonum, desideraret. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Et nemo nimium beatus est; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed plane dicit quod intellegit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Videmus

igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Si enim ad populum me vocas, eum. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Efficiens dici potest.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quid enim possumus hoc agere divinius? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.