Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Duo Reges: constructio interrete. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Facillimum id quidem est, inquam. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Superiores

tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. A mene tu? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Ad eos igitur converte te, quaeso. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quo igitur, inquit, modo? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Facillimum id quidem est,

inquam. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illa tamen simplicia, vestra versuta.