Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quis est tam dissimile homini. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quid iudicant sensus? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Utram tandem linguam nescio? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Nos vero, inquit ille; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Nihil sane.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Non potes, nisi retexueris illa. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Re mihi non aeque satisfacit,

et quidem locis pluribus. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Duo Reges: constructio interrete. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Atqui

reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Eademne, quae restincta siti? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sit sane ista voluptas.