Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? An eiusdem modi? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Summus dolor plures dies manere non potest? Cur, nisi quod turpis oratio est? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Sed quot homines, tot sententiae; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Eaedem res maneant alio modo. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Quare ad ea primum, si videtur; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen

estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic ambiguo ludimur. Tuum credibile? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Duo Reges: constructio interrete.

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Iam enim adesse poterit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quicquid porro animo

cernimus, id omne oritur a sensibus; Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ecce aliud simile dissimile.