Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quae contraria sunt his, malane? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quid de Pythagora? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Audeo dicere, inquit.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Paria sunt igitur. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quod ea non

occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quippe: habes enim a rhetoribus; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Bork Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nunc vides, quid faciat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Primum divisit ineleganter; Bork Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Duo Reges: constructio interrete.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quid est enim aliud esse versutum? An eiusdem modi?

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non

faciant, incidant in maiorem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?